ماندن و رفتن

عشق احتمالا بیشتر یک فرآیند شیمیایی و محصول ترشح بسیار جزیی یک سری ترکیبات پیچیده، از چند غده بسیار کوچک در مغز است که در بعضی افراد بیشتر ترشح می‌شود و برای بعضی ها میزانش کمتر است.

 حتی اگر کاری به این فرآیند شیمیایی و آن یکی دو تا غده کوچک در مغز نداشته باشیم؛ احتمالا باز هم عشق یک فرآیند مغزی و ذهنی است و در جایی؛ لابه لای یک سری سلول و نورون عصبی کدگذاری و ذخیره می‌شود.

از آن جهت می‌گویم مغزی و ذهنی است که بیشتر معطوف می‌شود به یک تصور کانتی از ماجرا و اینکه این فرآیند خیلی هم ربطی به آنچه در عالم واقع می گذرد و سوژه‌ای که به آن علاقمند می‌شویم، ندارد. در واقع بیشتر به تولیدات داخلی ذهنی باز می‌گردد و نه ااما به فردی که آن بیرون برای خودش نشسته یا راست راست راه می‌رود.

ذهن ما در یک نقطه ای به این نتیجه می‌رسد که در خودش جایگاه خاصی برای یک فرد تعبیه کند؛ او را به شکل خاصی ببیند؛ برایش ذوق کند؛ نگاه کردنش را دوست بدارد؛ حرف‌ زدنش را شیرین بیابد و حس کند، حاضر است برای او هر کاری را انجام دهد؛ حتی کوه‌ها را بشکافد؛ آسمان را به زمین بدوزد؛ سرزمین‌ها را فتح کند و مواردی از این دست که در تاریخ هم نمونه‌های قریب به واقعش کم نیست.

عشق در واقع همین جایگاه VIP و ویژه‌ای است که برای کسی در نظر می‌گیریم. در حالیکه شاید طرف حتی متوجه قضیه نباشد یا اینکه بداند و ککش هم نگزد.

اما تراژیک‌ترین نقطه‌ ماجرا، جایی است که بخواهی آن فرد را از آن سریری که برایش ساخته‌ای پایین بکشی و او را تبدیل به یکی مثل همه بکنی؛ آدمی که دیگر چشمهایش برایت آن فروغ سابق را ندارد؛ لبخندهایش خالی از لطف است و حرفهایش آنقدرها هم که لازم است به دل نمی‌نشیند؛ یکی می‌شود مثل همه آنهایی که برایت فرقی ندارند و هرگز نگران حالشان نمی‌شوی و بود و نبودشان یکیست.

شروع فرآیند "عادی‌سازی" احتمالا پایان همه چیز است و بعد از مدتی  حتی هورمونها هم به همان سطح اولشان بر می‌گردند. 

دقیقا نمی‌دانم درد را کدام غده تولید می‌کند و نام هورمونش چیست، اما فرآیند عادی سازی معمولا بسیار دردناک است.

.

"فی حقیقه العشق" یا "مونس‌العشاق" نام رساله کوچکی از سهروردی است که در آن به حکایت مجالست و مجاورت سه برادر به نام عشق و حُسن و حزن می‌پردازد. اگرچه روایت سهروردی از این همراهی، کمی متفاوت از چیزی است که من به آن فکر می‌کنم، اما در مجموع، ماجرا همان همجواری این سه عزیز است؛ هرچند به شکل دیگری.